پرسش یک بانوی ایرانی‌ از هموطنان در مورد سرنوشت کودکان پرورشگاهی‌ ، آیا تا بحال از خود پرسیده ایم سرنوشت بچه‌های پرورشگاهی در ایران چه میشود؟

پرسش یک بانوی ایرانی‌ از هموطنان در مورد سرنوشت کودکان پرورشگاهی‌

آیا تا بحال از خود پرسیده ایم سرنوشت بچه‌های پرورشگاهی در ایران چه میشود؟ به حتم آنها تا آخر عمر، در سالن‌های سرپوشیده و زیر نظر مسئولین، زندگی‌ نمیکنند و بالاخره مجبور هستند خواه نا خواه، وارد اجتماعی شوند که هرگز فرصتی برای شناخت آن نداشته اند ، ... آیا برای این گروه از آدم‌ها ، امکان پذیر است که بعد از ترک سالن‌های پرورشگاه و حداقل یک دوره ۲۰ ساله از تحقیر، تنبیه، مغز شویی، عقده ،... به یک زندگی‌ نرمال مشغول شوند؟ مسلّماً آنها که نعمت داشتن والدین، محبت پدر و مادر بزرگ، خاله ،عمو ،... بی‌ بهره بودند، و چیزی غیر از برنامه‌های تلویزیون رژیم، کلاس‌های قرآن و عقیدتی‌، ... و آموزش‌های نا درست، ... نیاموخته اند، و اغلب هم دارای اختلالات ژنتیکی‌ و روانی‌ هستند، قادر نخواهند بود بسان همسالان خود، یک زندگی‌ نرمال داشته و در آخر توسط مردم طرد و مجبور به بازگشت به آغوش‌ پدر مادر و محیطی‌ که می‌شناسند، (یعنی‌ نظام ) میشوند و چه نعمتی بالاتر از این برای رژیم که از این نیروی واقعا " بیچاره" به نفع خود استفاده کند.

در مورد اختلالات ژنتیکی‌ لطفا رجوع کنید به آمار سازمان بهزیستی در مورد افزایش کودکان حاصل از تجاوز محارم ( یعنی‌ تجاوز جنسی‌ عمو، برادر ، پدر ، پدر بزرگ ، دایی، ...به دختر) و در مورد اختلالات روانی‌ و شکل گیری رفتار‌های ضدّ اجتماعی و از بین رفتن حس " امپاتی" رجوع شود به روانشناسی‌ کودک در سنین پیش از ۶ سالگی.

اگر توجه کنید خواهید دید که در چشم اکثر این بسیجی‌‌ها آثاری از حس عشق و نوع دوستی‌ نیست، نوعی غریبگی و دوری با افراد دارند، به زیبائی و خانواده داشتن شما، حسودی میکنند، اعدام و کشتن افراد برایشان آسان است، انتقاد از رژیم و رهبری و اسلام را تاب نمی‌آورند و خلاصه رفتارشان جوری است که شما کاملا حس می‌کنید که این افراد، از جائی می‌آیند، که شما با آن آشنایی ندارید.

لطفا کسانی‌ که اطلاعی در مورد شرایط پرورشگاه‌ها، محتوای آموزشی و سرنوشت این بچه‌ها بعد از ۱۸ سالگی دارند ، خواهشمندیم که ما را بیشتر آگاه کنند و از دختران و زنانی که در خطر حاملگی‌های نا خواسته هستند نیز می‌خواهیم که اگر قادر به تربیت و نگهداری کودک خود نیستند، او را سقط کنند.

من نمی گو یم همشون بسیجی‌ میشوند، اما سیستم حکومت‌های دیکتاتوری اینه که از سرمایه انسانی‌ نه برای کشور، که برای بقای خود استفاده می‌کنند. رژیم تقریبا ۲۰ سال غذا و جای خواب و آموزش برای این بچه‌ها فراهم نمیکنه که عاقبت بیخود و بی‌ هدف ، خیابون گرد بشوند. به احتمال زیاد بهترین هارو برای خودش گلچین میکنه ،... و این بچه‌ها ۱۰۰% بیماری‌های روحی‌ روانی‌ دارند، حتی بچه هایی که زیر نظر پدر مادر اما نا درست تربیت میشوند هم دچار انواع مشکلات میشوند ،... اما یکی‌ از مهمترین مسئله این افراد از بین رفتن حس امپاتی است.

نیکو

 آذر ۱۳۹۳

منبع : سپیده دم