دلنوشته ای از یک پزشک ایرانی خطاب به معاون رییس جمهور

من پزشك هستم، شش سال پيش به امريكا مهاجرت كردم و در حال گذروندن دوره تخصصم هستم! ده سال پيش شوهرم به خاطر پارگى رگ داخل مغز و فشار بالا در سن ٣٢ سالگى درگذشت، اونموقع پسرم ٢ سال و نيمش بود و خودم ٢٨ سال! زندگيم كه از هم پاشيده شد به كنار، براى تقاضاى حضانت پسرم كه بتونم با خودم بيارمش براى اولين بار پام به سيستم قضائي كشيده شد! خانواده شوهرم انسانهاى فهميده و با شعورى هستند و با حق من مشكلى نداشتند ولى اداره سرپرستى از من خواست تا ٤ شاهد بالغ فراهم كنم كه اعلام كنند من از همه نظر قابليت حضانت فرزندم رو دارم!! در حين و بين رفت و آمدها براى كارهاى ادارى، باور نميكنى كه چه پيشنهادات بى شرمانه اى از طرف همين اقايون مسوول سيستم قضائي كه نشنيدم

وقتى با ٤ شاهد و برادر و مادر شوهر مرحومم به دادگاه رفتيم، قاضى كه بايد فرد بى طرفى باشه رو به خانواده شوهرم گفت:" شما با چه عقلى ميخواين اين كار رو بكنين؟ ميدونيد اين دختر جوونه و ميره خارج،ازدواج ميكنه و شما دستتون از بچه كوتاه ميشه؟! خوب فكر كرديد؟!" و البته خانواده شوهر من تحت تاثير حرفهاش قرار نگرفتن ولى دلم می‌خواست به خانم الله وردى بگم ايا اين قوانين شماست كه حقوق زنان را تضمین می کنه؟

کارگاه آموزشی شهروندیار