Sunday, April 19, 2015



تامین مایحتاج اولیه زندگی؛ حق مسلم هر شهروند و هر کارگر ایرانی است مانند سایر حقوق مسلم دیگر، اگر برای این حق مسلم ارزشی قایل نیستند،حداقل به رسمیتش بشناسند.
کارگران فاریست درود به امید وزارت کار؛ از لرستان کیلومترها راه آمده بودند؛ اما دامنه غربتشان مقابل وزارتی که قرار بود تکیه گاهشان شود؛ بیشتر شده بود؛ می گفتند از صبح تا الان کسی یک لیوان آب دستشان نداده است؛ 
می گفتند حتی برای اقامه نماز هم اجازه ورود به داخل وزارت خانه را پیدا نکرده اند؛ می گفتند تهدیدشان کرده اند که با کامیون جمع شان خواهند کرد.
با کامیون؟ کارگران این مملکت آبروی اقتصاد آن هستند؛ چرا برای اعتراض به حق شان باید تهدید شوند و شب کنار خیابان به سر برند، می گفتند معوقات وصول شده خرج قرض هایی شد که در این چند سال از دوست و آشنا با هزاران شرمندگی گرفته بودند. می گفتند اخراج ما از کارخانه و تعطیلی آن پس از قول و قرارهای سال قبل هیچ دلیل منطقی ندارد؛ بیست سال، یعنی یک عمر؛ در کارخانه ای که پایه موادش آزبست بوده کار کرده اند، و حالا شرمنده خانواده هستند.
قسم می خوردند که با هر شرایط کارخانه کنار آمده اند تا بیکار نشوند؛ از زدو بندهای پشت پرده صحبت می کردند که زندگیشان را به خاک سیاه نشانده بود، می گفتند بچه دارند و از پس مخارج زندگی آن بچه هم بر نمی آیند. با خود گفتم چقدر در این اوضاع داشتن بچه سخت است؛ اساسا بچه نخواهد فهمید که آزبست خطرناک است و کارخانه در شرف تعطیلی است؛ و یا نخواهد فهمید که حقوق کارگری پدر پاسخگوی رویاهای او نیست، رویاهایی که شاید در حد یک دوچرخه یا عروسک باشد.
کسی به حرفشان گوش نداده بود؛ کسی فریادها و بغض هایشان را ندیده بود، عزم کرده بودند که بروند مقابل مجلس؛ می گفتند آنجا بهتر دیده می شوند. 
متن از بهار نیوز
لینک اصلی:






0 comments:

Post a Comment

Sample Text

Powered by Blogger.

Video

Popular Posts

Our Facebook Page