چه استعدادهایی که قربانی محدودیت و انحصار در دنیای فعلی موسیقی ایران نمی شوند

مرتضی پاشایی هنرمند جوان امروز صبح به خاک سپرده شد اما یک بحث جدی در برابر جامعه هنری ایران وجود دارد. واقعیت اینست که این جامعه بشدت درگیر مافیای حکومتی و فیلترهای فراوان در عرصه موسیقی و هنر است. این مافیا و این فیلترها اجازه رشد به خیلی از استعدادهای هنری را نمی دهند، چه بسا استعدادهایی برتر از مرتضی پاشایی در راه کسب محبوبیشان قربانی این سیستم ناعادلانه میشن، موسیقی را رها می کنند، گوشه گیر و منزوی می شوند.

در ایران یک هنرمند برای اینکه از این فیلترهای عقیدتی به سلامت بگذره باید تن به سانسور حکومتی بده و بتونه به خوبی خودش رو سانسور کنه! از نظر عقیدتی باید مطابقت خودش رو با طرز تفکر سیستم حکومتی نشون بده، پوشش مورد دلخواه حکومت رو رعایت کنه، بیش از انداره نخنده، خیلی از مهمونی ها نره، طرف بعضی از ریتم ها نره، درباره صدها موضوع مختلف نخونه و دهها خط قرمز سیاسی و عقیدتی رو رعایت کنه و وفا داری خودش رو به سیستم نشون بده. آیا واقعا این شرایط برای هنرمندان ایران منصفانه است؟

در جمهوری اسلامی گرفتن مجوز برای انتشار آثار هنری، گرفتن سالن، محدودیت در تعداد تماشاچیان و اجازه بخش تلویزیونی، رادیویی همه درجه بندی شده و هر هنرمندی اجازه دسترسی به همه این امکانات را ندارد و تنها تعداد معدودی هنرمند می توانند از این امکانات محدود شده بهره ببرند.

برای درک این موضوع نگاهی کنید به هنرمندانی مانند حسین زمان" و "آریا آرام نژاد" که با اندکی تغییر در دیدگاهاشان ( بخاطر جنبش سبز) توسط مافیای حکومتی حذف شوند. تازه اینها افرادی هستند که لااقل تا یک برهه ای تاحدودی توسط این سیستم تحمل می شدند. افرادی که نتوانند این راه را طی کنند کارشان به موسیقی زیر زمینی می کشد و ...

برای بسیاری از مردم ایران آزادیهای سیاسی و مدنی در مقابل آزادیهای فرهنگی وهنری چندان جذاب نیست. فعالین سیاسی و مدنی اگه می خوان تو دل مردم جای بیشتری باز کنند باید با صدای بلند چنین آزادیهایی را طلب کنند و زبان بریده مردمانی شوند که دنبال نفس کشیدن و لذت از زندگی هستند. بنابراین برهه ی کنونی فرصتی است برای اعتراض به این وضعیت. تا صدای دهها مرتضی پاشایی را به گوش کسانیکه باید بشنوند برسانیم.

..............................

از صفحه ی کاوه شیرزاد /