1:55 PM
آیا کور کردنِ چشمِ یک مجرمِ خطاکار، چاره کار است؟ آیا هزینه‌های درمانی قربانی را پرداخت می‌کند؟ آیا باعث می‌شود در آینده جلوی ارتکاب به جرم گرفته شود؟ یا یک فرد مریض سرشار از عقده به بار مصیبت‌های جامعه اضافه می‌شود؟ مجرم باید تنبیه شود، باید روانکاوی و درمان شود و مسئولیت زندگی قربانی را به عهده بگیرد، ولی کور کردن نه باعث تنبیه می‌شود نه درمان روانی یک مجرم. مطالعات می‌گویند کسی که بیمار روانی‌است هنگام ارتکاب به جرم، به عواقب آن نمی‌اندیشد.
عفو بین‌الملل قصاص چشم متهم به اسیدپاشی در شهر قم را محکوم کرد و آن را نمونه‌ای «هولناک» از اقدامات قوه قضاییه ایران دانست.
این نخستین مورد قصاص «چشم در برابر چشم» در نظام قضایی جمهوری اسلامی محسوب می‌شود در حالی که مقامات قضایی ایران قبل از این گفته بودند پزشکان حاضر به اجرای چنین حکمی نیستند.
اما قصاص این متهم به همین جا ختم نخواهد شد بلکه دستگاه قضایی ایران در نظر دارد به زودی چشم دیگر او را نیز نابینا کند. اما کارشناس عفو بین‌الملل با «غیرانسانی» و «ظالمانه» نامیدن چنین مجازاتی تاکید دارد که تعیین این قبیل حکم‌ها هیچ ارتباطی با عدالت ندارد.
«نابینا کردن نیز مانند سنگسار، قطع اعضای بدن و شلاق، نوعی مجازات جسمانی است که قوانین بین‌المللی آن را ممنوع کرده است. چنین مجازات‌هایی نباید تحت هیچ شرایطی انجام بشود».
«نابینا کردن نیز مانند سنگسار، قطع اعضای بدن و شلاق، نوعی مجازات جسمانی است که قوانین بین‌المللی آن را ممنوع کرده است. چنین مجازات‌هایی نباید تحت هیچ شرایطی انجام بشود».
عفو بین‌الملل از مقامات ایران درخواست کرده که بلافاصله اجرای چنین احکامی را متوقف کند و تنها احکامی را به اجرا بگذارد که با قوانین بین‌المللی همخوانی دارد.
0 comments:
Post a Comment