نظرات و پرسش های ۵ کنشگر مدنی و سیاسیِ داخل و خارج ایران در مورد کمپین آزادی های یواشکی زنان در ایران و چند دقیقه "آزادی یواشکی" 

مطلب نسرین ستوده برای صفحه آزادی های یواشکی زنان در ایران؛پ

به معاون زندان گفتم اگر خون مرا جلوی در بریزید چادر سر نمی کنم 

ژیلا بنی یعقوب، زندانی سیاسی می گوید:

 همه ی ما می توانیم در خلوت، وقتی کسی نیست کارهایی را انجام بدهیم که انجام دادنش در جمع ممنوع است، همان کارهایی که انجام دادنش یا بر خلاف قوانین و حاکمیت است یا برخلاف عرف و... یعنی می توانیم در خلوت حرفهایی را بزنیم که فریاد زدنش با صدای بلند ممنوع است...به نظر من اینکه حرفی را یواشکی بزنیم و کاری را یواشکی انجام بدهیم ، این دیگر اسمش آزادی نیست...اگر بود این همه انسان در طول تاریخ برای آزادی هزینه نمی دادند، می گفتند بیایید برویم یک گوشه ای، یک جای خلوتی یواشکی آزاد باشیم...من فکر می کنم اگر قرار بود دلمان را به آزادی های یواشکی خوش کنیم هیچ کس به دنیال آزادی نمی رفت....حالا شده حکایت صفحه آزادی های یواشکی...کاش دلمان را به یواشکی ها خوش نکنیم...آزادی را باید فریاد زد.با یواشکی کردن آزادی، حرمت آزادی و مبارزه را از بین نبریم و لوث نکنیم...فراموش نکنیم آزادی در خلوت اصلا آزادی نیست، آزادی در جمع و جامعه است که معنا پیدا می کند.من فکر نمی کنم دیکتاتورها با آزادی های پسوند دار مشکل داشته باشند، آنها با "آزادی"مخالفند... من نگران یک صفحه با این اسم و با هراسم دیگری نیستم، من نگران مشغول کردن و دلخوش کردن خودمان هستم، من نگران گم کردن دائمی راه هستم ...

سهیل پرهیزی مدیر مسئول سایت سپیده دم می‌نویسد:

 به خاطر دارم حتی در اوج روز‌های جنگ ایران و عراق که پاسداران و بسیجیان از شهر‌های بزرگ گرفته تا شهرک‌های ساحلی با زنجیر به جان مردم میافتادند و می‌گفتند ما شهید ندادیم که شما با این سر و وضع به خیابان بیایید ... در همان روز هایی که روسری را با پونز روی پیشانی دختران و زنان می‌‌چسباندند، عده‌ای دیگر از زنان و دختران در گوشه‌ای از سرزمین پهناور ایران در یک خلوتگاه، یواشکی روسری خود را بر میداشتند، عکس می‌گرفتند و عکس‌ها را به دوستان و خانواده خود نشان میدادند ... با گذشت ۳ دهه از آن‌ روز‌ها زنان در ایران آزادتر نشدند و هنوز هم به شکل مداوم با خشونت، توهین و تحقیر در رابطه با حجاب خود مواجه‌اند . 

حال با این مقدمه مایلم این پرسش را مطرح نمایم با توجه به اینکه زنان حتی در اوج روز‌های سخت گیری در گوشه‌ای کشف حجاب میکردند، کمپین چند دقیقه " آزادی یواشکی" که بدون آنکه گردانندگان آن‌ به علت‌ها بپردازند و طراحان حجاب اجباری را به مردم معرفی‌ کنند، آیا آدرس غلط دادن به مردم نیست؟

با توجه به اینکه مسیح علینژاد گرداننده این کمپین در تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۸۸ با آوردن مثالی برگرفته از ادبیات محمود احمدی‌نژاد، از اپوزیسیون خارج از کشور انتقاد کرده و از حجاب اجباری دفاع نمود و و به نمایندگی‌ از جنبش سبز گفت: کسانی‌ که به خیابان آمدند فقط به دنبال رای خود بودند "مردم انقلاب کردند تا جمهوری اسلامی داشته باشند و حجاب را بیاورند!" 

آیا اکنون می‌توانند هدف واقعی‌ خود را از راه اندازی این کمپین به ما بگویند؟ آیا حاضر هستند طراحان حجاب اجباری را به مردم معرفی‌ کند؟ 

گرچه گردانندگان صفحه "آزادی های یواشکی زنان در ایران" برغیر سیاسی بودن آن تاکید دارند اما سخنان حجت الاسلام کاظم صدیقی امام جمعه موقت تهران در واکنش به بی حجابی را منتشر میکنند لیکن در مورد نقش روحانیون طرفدار خمینی در اجباری کردن حجاب برای زنان سکوت میکنند. 

آیا خانم علینژاد حاضر است در آن‌ صفحه "آزادی های یواشکی" به مردم بگوید که حسن روحانی در کتابش اعتراض زنان به حجاب اجباری‌ ر ا به غر زدن تعبير کرد و علی‌ رغم نظر آقای طالقانی مبنی با اختیاری بودن حجاب گفت: در ستاد ارتش با دوستان تصمیم گرفتیم حجاب الزامی کنیم، که آغازی برای وزاتخانه‌ها و ادارات دولتی باشد ...

http://goo.gl/6V4CbG

آیا خانوم علینژاد حاضر است طراحان حجاب اجباری را به مردم معرفی‌ کنند و این ويديوی افشاگرانه در مورد چگونگی اجباری شدن حجاب در ايران را که سال گذشته در تاریخ ۲۵ مهر ۱۳۹۲ منتشر کردیم را در آن‌ صفحه به اشتراک بگذارند؟

http://www.youtube.com/watch?v=B9NcIiOgye0 

آیا اگر ما برای حق انتخاب زنان و رسیدن به یک توسعه پایدار قدم برداریم تا در ایران شرایطی فراهم شود که زنان و دختران، همانطور که خانوم علینژاد در غرب حق انتخاب دارند چه زمانی‌ حجاب داشته باشند چه زمانی‌ کلاه سر کنند، یا در وقتی‌ دیگر دیگر با دکلته در خیابان قدم بزنند، آنها نیز از این آزادی برخوردار شوند، خواسته ما بر اندازی است؟ آیا بدون تغییر ساختار فعلی‌ ولایت مطلقه فقیه میتوانیم به آزادی پایدار و نه آزادی چند دقیقه یواشکی دست یابیم؟ اگر شما هم هدفتان آزادی واقعی‌ برای زنان در ایران هست، و اگر آنطور که ادعا می‌کنید شما مستقل هستید آیا حاضراست این مطلب را به همراه این ویدیو در آن‌ صفحه به اشتراک بگذارد؟ 

http://www.youtube.com/watch?v=B9NcIiOgye0 

رامین یزدانی روزنامه نگار مقیم آلمان می‌نویسد:

و اما دربارهٔ آزادی های یواش یواشکی زنان در ایران 
دو سه هقته ای هست که اصلاح طالبان خارج نشین به سرکردگی معصومه علینژاد دست به تبلیغات مسخره ای زده اند بنام آزادی های یواشکی زنان ایران. من فکر نمی کنم که در جائی، خلوتی بدون روسری عکسی بگیرند و در فیس بگذارند بیان آزادی باشد. اگر یواشکی ها معیار آزادی باشند پس همه ی زنان حتی فاطی کماندو ها هم آزادند چونکه آنها همانند دیگران در حمام لختند. این پروژه خیلی ها را گول زده از جمله معروف ترین مجله ی آلمانی اشپیگل که آنرا نمائی از آزادی خواهی زنان ایران تلقی کرده است.

خانم علینژاد از کی متوجه شدی که زنان یواشکی آزادی می کنند؟ اگر چند تا زن پیدا بشوند و در جای خلوتی بخواست تو عکسی بدون روسری بگیرند این نشانه ی آزادی نیست وگرنه زنان ایران ۳۵ سال هست که اینجور یواشکی آزادی کردن در دستور کارشون بوده است. تو اما تنها کسی هستی که این مساله را به حراج گذاشته ای و از قبل آن پول درمی آوری. مثلا حق مزدت از مجله ی اشپیگل آلمان. واقعیت اما اینست که تو از همان روزی که ایران را ترک کردی برخلاف آنچه که اینجا و آنجا ابراز می کنی یک مهره ی حقوق بگیر دستگاه اصلاح طلبان هستی و تمام نوشته ها، مصاحبه ها، گفتگوهایت در مسیر منحرف ساختن افکار عمومی ، چه ایرانیان و چه غیر ایرانیان، در خارج از کشور برنامه ریزی شده اند. البته تو و اربابان و همکارانت بخوبی می دانید که نه تنها زنان بلکه همه ی مردم ایران تشنه ی آزادی هستند. آزادی واقعی و عریان ، و نه آزادی یواشکی. به این خاطر برای جلوگیری از برخواستن مردمان و حرکت های آزادی خواهی علنی به آنها و اینک به زنان گونه ای آسپیرین تزریق می کنی تا آرام گردند و دم از آزادیخواهی نزنند. اما این جرقه ی کوچک هم سرانجام فراموش می گردد. تو اما در سایه ی آن به نان و نوائی رسیدی.

نادر جهانفرد روزنامه نگار و فعال سیاسی مقیم سان فرانسیسکو می‌نویسد:

آزادی های یواشکی هدیه ای از محافظین اصلاح طلب رژیم! 

سبزاللهی ها از یکسو برای امثال خاتمی و روحانی و رفسنجانی و ظریف و موسوی پیراهن جر میدن که راه امام راحل مستدام و عمر رژیم اسلامی پایدار وابدی باقی بمونه. ولی از طرف دیگه مردم رو تشویق به آزادی های یواشکی میکنند.

شما از این حرکت حیرون نموندید؟

مگه امثال همین مسیح علینژاد ها مخالف "تغییر" رژیم نبوده و نیستند؟
اگه غیر از این بود که ما امروز بجای آخوند یک ادم درست و حسابی رییس جمهورمون بود.
اگه غیر از این بود که ما امروز بجای جمهوری اسلامی یک رژیم مردمی و آزاد توی کشورمون داشتیم.
اگه غیر از این بود که ما امروز احتیاج به ازادی های "یواشکی" نداشتیم. 

یعنی همه این "یواشکی بازی" ها برای اینه که نخواستند این رژیم عوض بشه و به همون کسانی رای دادند که خون هفتاد میلیون رو ۳۷ ساله کردند تو شیشه.
یعنی نمیشه هم رژیم ترور رو حفظ کرد و هم آزادی خواست.

اصلا محاله!

یعنی یکی نیست به اینا بگه شتر سواری دولا دولا نمیشه؟
بالاخره ما باید دم خروس رو باور کنیم و یا قسم روباه رو؟

منبع : سپیده دم