عکاسی که عکس‌هایش را در خیابان می‌فروشد

حمیدجانی پور، نامی آشنا درعرصه عکاسی هنری ومطبوعاتی است که تاکنون سه نمایشگاه برپا کرده است. او دراعتراض به فضای برخی گالری ها و فراهم کردن فرصت جدیدی برای جلب مخاطبان جدید وراه یابی عکس هایش به خانه های مردم، عکس هایش را کنار خیابان بساط کرده است.

بی‌شک تهران را باید قلب تپنده هنرهای تجسمی ایران قلمداد کرد و به فراخور این موضوع؛ تجمع گالری‌های مهم دراین شهربا تمام گالری‌های فعال درسایر استان‌ها برابری می‌کند. گالری‌هایی که هریک برای خود قانون و ضابطه‌ای دارند و راه یابی آثار یک هنرمند نیزدرفضای این گالری‌ها کم از عبور از هفت خوان رستم نیست.

اگرتاریخ هنرمعاصرجهان را مرور کنید؛ با هنرمندان بی‌شماری روبرو می‌شوید که دراعتراض به فضای گالری‌ها آثارشان را به جای نمایش درگالری به خیابان بردند.

درایران نیزبرای نخستین بار محسن وزیری مقدم که درآن زمان یکی ازچهره های مطرح هنرهای تجسمی ایران درعرصه بین المللی بود؛ درسال۱۳۴۴ با همکاری گردانندگان گالری صبا درروز۱۵ اسفندماه، یک نمایش خیابانی از آثار نقاشان جوان که امروزه بزرگان هنرهای تجسمی ایران را تشکیل می‌دهند را درخیابان ولیعصر مقابل پارک دانشجو برپا کرد. این نمایش خیابانی سهم بسزایی درمعرفی نقاشی به مردم داشت.

بعد‌ها این حرکت توسط هنرمندانی چون هانیبال‌الخاص ادامه پیدا کرد و به مرور پیاده روی خیابان محلی برای نمایش و فروش آثارهنرمندان خودآموخته شد و هنرمندانی که توانسته‌اند جایگاه خود را درعرصه هنرهای تجسمی پیدا کنند و میلی به نمایش آثارشان درگالری‌ها نداشتند با نمایش خصوصی آثارشان درفضای آتلیه‌شان به این جریان اعتراضی انتقادی تداوم بخشیدند.

اما این بار حمید جانی‌پورکه یکی ازعکاسان مطبوعاتی و هنری است و تاکنون سه نمایشگاه در گالری‌های مهروا و آتبین برپا کرده به جای نمایش آثارش درگالری عکس‌هایش را به پیاده رو خیابان آورد.

او با انتشار یک پست کوتاه در صفحه فیس بوکش از دوستان و مخاطبانش دعوت کرد که عصر روز پنج شنبه ۱۲ شهریورماه به پیاده رو کنارنشرچشمه درخیابان کریم خان بیایند و از بساط او عکس بخرند. جانی‌پور البته هدف عمده و اصلی‌اش را صرفا اعتراض به فضای گالری‌ها عنوان نمی‌کند و بساط عکس را فرصت مغتنمی می‌داند تا با مردم عادی و مخاطبانش بدون واسطه ارتباط برقرار کند و عکس‌هایش را بفروشد.

جانی‌پور درخصوص ایده بساط عکس به یورونیوز می‌گوید: «مهم‌ترین دلیلی که من را واداشت که عکس‌هایم را به کنار خیابان بیاورم این بود که جنس عکس‌های من مورد توجه قشربورژوای جامعه که ازگالری‌ها خرید می‌کنند نبود و مردم عادی هم توان این را ندارند که بابت خرید یک عکس حداقل ۵۰۰ هزار تومان یا یک میلیون تومان به گالری دار‌ها بدهند، از این رو چون همیشه راز ماندگاری یک هنرمند را در بودن و زیستن با مردمش می‌دانم، تصمیم گرفتم که عکس‌هایم را به کنار خیابان بیاورم و آن‌ها را به قیمت بسیار پایین فرمی ۱۰ هزار تومان بفروشم.»

برگرفته از گزارش مریم آموسا وبسایت آوانگارد